ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΑ ΣΧΟΛΙΑ

Thursday, March 12, 2009

Τα πρÏŒσφατα δημοσιεύματα στον τύπο, κύρια άρθρα, ομιλίες, συνεντεύξεις με τους πολιτικούς της γενέτειρας, παρουσιάσεις στην ελληνική τηλεÏŒραση, σχετικά με θέματα που αφορούν την ζωή και την δράση της Αρχιεπισκοπής μας, και ιδιαίτερα την ελληνική παιδεία και την ηγετική πορεία της Εκκλησίας μας, προβάλλουν ένα ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, θα λέγαμε μάλλον συγκινητικÏŒ. Μια αναλυτικÏŒτερη ÏŒμως ανάγνωσή τους αποδεικνύει ÏŒτι είναι μάλλον επιτηδευμένα και παραπλανητικά, γιατί, ίσως και άθελά τους, προσβάλλουν με το υπέρμετρο ενδιαφέρον τους πρÏŒσωπα και θεσμούς!

Σαν πρÏŽτο παράδειγμα θα υπογραμμίσω τον λÏŒγο που γίνεται για το ποιος θα διαδεχτεá¿– τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Ημείς, οι συνεργάτες του, και γενικÏŒτερα το ποίμνιÏŒ του, του ευχÏŒμαστε μακροζωία και μακροποιμαντορία. Γι’ αυτÏŒ ενοχλούμαστε πολύ απÏŒ την ασέβεια προς το πρÏŒσωπÏŒ του. Δεν είναι καθÏŒλου σωστÏŒ να τον διαγράφουν μερικοί γραφιάδες οι οποίοι γράφουν χωρίς κανένα απολύτως ενδοιασμÏŒ και ντροπή. Χάθηκε λοιπÏŒν και το ελληνικÏŒ φιλÏŒτιμο, και μάλιστα απÏŒ αυτούς που κÏŒπτονται για την ελληνικÏŒτητά τους; Ας μην παρεξηγηθÏŽ, ÏŒμως. Πιστεύω ÏŒτι η κριτική είναι ωφέλιμη ÏŒταν βέβαια ο σκοπÏŒς της είναι να οικοδομεί πρÏŒσωπα, θεσμούς, ιδρύματα, κτλ. Άλλο ÏŒμως η καλοπροαίρετη κριτική, και άλλο η συνεχής συκοφαντία και άρνηση παρακαταθήκης έργου. Είμαι πεπεισμένος ÏŒτι η πλειονÏŒτητα του ελληνορθÏŒδοξου ποιμνίου της χÏŽρας μας γνωρίζει και αναγνωρίζει το έργο που επιτελείται, γι αυτÏŒ, άλλωστε, συμμετέχει γενναιÏŒδωρα με αφοσίωση, ευγνωμοσύνη και προσφορά. 

Και ένα δεύτερο παράδειγμα. Γίνεται πολύς λÏŒγος για την ελληνική παιδεία. Είναι γνωστοί οι συκοφάντες και κριτές που αυτοπροβάλλονται ως οι μοναδικοί ενδιαφερÏŒμενοι για την παιδεία, την ελληνική γλÏŽσσα, τα σχολεία, τους δασκάλους και τα διδακτικά μέσα (βιβλία, κτλ.). Μας συγκινεί το γεγονÏŒς ÏŒτι η γνÏŽμη τους έφθασε μέχρι και στην ΜÏŒνιμη Επιτροπή ΑπÏŒδημου Ελληνισμού της Ελληνικής Βουλής. Διερωτάται κανείς, γιατί άραγε δεν προσκλήθηκε κάποιος υπεύθυνος για να ακουστεί και η φωνή της Εκκλησίας; Κάποιος εντεταλμένος, τέλος πάντων, που θα βεβαιÏŽσει ÏŒτι δεν αληθεύει η ετυμηγορία (ή και κατηγορία) ÏŒτι «η Αρχιεπισκοπή μας, που έχει την ευθύνη της παιδείας την αντιμετÏŽπισε και την αντιμετωπίζει (την παιδεία) – στην καλύτερη περίπτωση – σχεδÏŒν με αδιαφορία, και στην χειρÏŒτερη, εχθρικά»; ή ÏŒτι, «ενÏŽ άλλες μειονÏŒτητες αγωνίζονται να διατηρήσουν την γλÏŽσσα τους εμείς απλά... προσποιούμαστε ÏŒτι δείχνουμε ενδιαφέρον. Και ενÏŽ ιερείς άλλων μειονοτήτων και οι ραβίνοι αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του αγÏŽνα για την διατήρηση της γλÏŽσσας τους, οι δικοί μας στην πλειοψηφία τους, είναι αρνητικοί»; Βεβαίως οι ετυμηγορίες αυτές αιτιολογούνται απÏŒ τους ίδιους τους εκφραστές τους, ÏŒταν με παρρησία και χωρίς προσχήματα προτείνουν «... το γραφείο της παιδείας της Αρχιεπισκοπής να ανεξαρτοποιηθεί απ’ αυτή και να έχει ως σημείο αναφοράς και πηγή χρηματοδÏŒτησης τις ελληνικές αρχές αντί για την Αρχιεπισκοπή. Έτσι θα απαλλάξουμε», λένε, «απÏŒ ÏŒποια ευθύνη και το Πατριαρχείο». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι προτάσεις αυτές αποκαλύπτουν ÏŒχι μÏŒνο ιδιοτέλεια, αλλά και άγνοια της ιστορίας της ομογένειας στην Αμερική, και γενικÏŒτερα στην διασπορά. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, για ÏŒποιον γνωρίζει την ιστορία, ÏŒτι η Εκκλησία ήταν και συνεχίζει να είναι η κιβωτÏŒς του έθνους και της ελληνοχριστιανικής ιεράς παράδοσης. Άσχετα αν μερικοί, που ευεργετήθηκαν μάλιστα απÏŒ την Εκκλησία, δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντούν και να κατηγορούν πρÏŒσωπα και θεσμούς. Διερωτάται ÏŒμως κανείς, πÏŒσος ελληνισμÏŒς θα υπήρχε σήμερα στην Αμερική χωρίς την μέριμνα της ΜητρÏŒς Εκκλησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Αρχιεπισκοπής και των ΜητροπÏŒλεων με τις οργανωμένες ενορίες τους; Ο χωρισμÏŒς απÏŒ την Εκκλησία στην πλειονÏŒτητα των περιπτÏŽσεων απεδείχθη κύρια αιτία εθνικής απαλλοτρίωσης και προσωπικής αφομοίωσης. ΑυτÏŒ δεν πρέπει να το αγνοούν ÏŒσοι πιθανÏŒν θα ψηφιστούν απÏŒ την ομογένεια για να την αντιπροσωπεύσουν επισήμως στην Ελληνική Βουλή (εάν βεβαίως αποκτήσει η ομογένεια δικαίωμα ψήφου).

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα παραδείγματα στα εν λÏŒγω πρÏŒσφατα δημοσιεύματα στα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά. Σε τελευταία ανάλυση, πρÏŒκειται για ιδιοτελείς προτάσεις –ÏŒπως η πρÏŒταση «να αναγνωριστεί ο ρÏŒλος τουλάχιστον των ανθρÏŽπων που εργάζονται στα βασικÏŒτερα ομογενειακά ΜΜΕ και να ενταχθούν στα ÏŒργανα των δημοσιογράφων και λοιπÏŽν επαγγελμάτων της Ελλάδας ÏŽστε να αναγνωριστεί η προσφορά τους ως ανάλογη των διδασκάλων» -προφανÏŽς με δικαιÏŽματα συνταξιοδÏŒτησης και λοιπÏŽν προνομίων. Ορισμένες ÏŒμως απÏŒ αυτές τις προτάσεις θίγουν και θέσμια ιερά –ÏŒπως τον ηγετικÏŒ ρÏŒλο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου στην διασπορά, τον οποίον αμφισβητούν, ή την εκλογή ΑρχιεπισκÏŒπου Αμερικής, την οποίαν οι (δήθεν) καλÏŽς ενημερωμένοι ζητούν να γίνεται απÏŒ την Ελληνική Πολιτεία και ÏŒχι απÏŒ το Άγιο Πνεύμα μέσω της Εκκλησίας –τα οποία ÏŒμως επιφυλασσÏŒμαστε να σχολιάσουμε εν ευθέτω χρÏŒνω. ΕδÏŽ θα αρκεσθÏŽ να αναφέρω απλÏŽς τα λÏŒγια του Χριστού: «ΣκληρÏŒν έστί προς κέντρα λακτίζειν». Είναι σκληρÏŒ να ξεχωρίζει κανείς την ομογένεια απÏŒ την Εκκλησία στην διασπορά και ακÏŒμη σκληρÏŒτερο να διαχωρίζει την μητροπολιτική Ελλάδα απÏŒ τις πανάρχαιες και δοκιμασμένες εκκλησιαστικές δομές του οικουμενικού ελληνισμού και γενικÏŒτερα της παγκÏŒσμιας Ορθοδοξίας. 

Θα κλείσω με μία τελευταία παρατήρηση. Είναι γνωστÏŒ, ÏŒτι τον τελευταίο λÏŒγο για θέματα που αφορούν δημοσιεύσεις τον έχει ο Τύπος και μάλιστα ÏŒταν υπάρχει και μονοπÏŽλιο στα ΜΜΕ. Σίγουρα θα δημοσιευθεί «οφειλομένη απάντηση στα οφειλÏŒμενα σχÏŒλια». Αυτοί ÏŒμως που ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά αναπαύονται εις την γνÏŽση ÏŒτι το τελευταίο λÏŒγο τον έχει «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας», δηλ. ο ΘεÏŒς, ο οποίος δεν μυκτηρίζεται.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΟΣΤΩΝΗΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ